ALBERT CAMUS'DAN RUHA DOKUNAN DÜŞÜNCELER Haz. Ömer Sevinçgül

Yayın Evi: Carpe Diem

Basım Yılı: 2006

Sayfa Sayısı: 190

Kalpten ziyade zihne hitap eden, çok yalın, temiz ama zekasının derinleştirdiği bir kalemi var Camus'un. Veba, Yabancı ve Yaz'ı okumuştum (ne az!).  Ruha Dokunan Düşünceler'in (benim için) dördüncü kitabını bitirdiğimde yine diğer derlemelerde olduğu gibi, Camus'dan daha fazla esere vakıf olmalıyım düşüncesine kapıldım.

Sanat, benim için tek başına tadı çıkarılan bir şey değildir. Sanat bence, en büyük sayıda insanı, ortak acılar ve sevinçlerle coşturacak görüntüleri, biçimleri bulmaktır. Demek ki sanat, sanatçıyı insanlardan ayrılmamaya zorlar; onu, en gündelik ve en evrensel gerçeğe bağlar. Ve çok kez, kendilerini başkalarından ayrı gördükleri için, sanatı seçenler kısa bir zaman sonra anlarlar ki, sanatlarını ve başkalıklarını ancak herkesle benzerliklerini ortaya koyarak gösterebilirler. [sf 54]

Her yazarın, ister istemez, kendini anlattığı ve kitaplarında yalnız kendisi olduğu düşüncesi bize romantizmin bıraktığı çocukça inançlardan biridir. Tam tersine, bir sanatçının ilkin başkalarıyla, yaşadığı çağla ve çevresindeki insanlarla ilgilenmesi hiç de olmayacak bir şey değildir. Kendini ortaya koyduğu olsa bile, gerçekten ne olduğunu söylemesi binde bir görülecek şeylerdendir. Bir insanın eserleri, çoğu kez onun özlediği, heveslendiği şeylerin öyküsüdür. [sf 60]

Bir yazarın, kitabı hakkındaki kaygılarından söz etmesi gerekmez. Ona cevap vermek çok kolay olabilirdi: 'Kim yazmaya zorluyor sizi? Eğer böylesine sürekli bir sıkıntıysa, neden buna katlanıyorsunuz?' [sf 85]

Başkalarının hayatına duyulan özlem. Dışarıdan bakınca, başkalarının hayatı bir bütün oluşturur. Oysa içten bakıldığında kendi hayatımız dağılmış gibi durur. Yine bir bütünlük yanılsamasının peşinde koşuyoruz. [sf 175]