Yayın Evi: Altın Kitaplar Yayınevi
Basım Yılı: Şubat 2006
Sayfa Sayısı: 208
Agatha Christie'nin -sevgili Bay Quin'ini içerenler haricinde- hikayelerini, yazdığı harikulâde polisiye romanlar kadar dikkate almıyordum. Şimdiye kadar okuduğum hikaye kitaplarında en fazla bir yada iki hikayeyi beğenmiş, çoğundan sıkılmıştım ancak Kanatların Çağrısı'nı okuyunca bu fikrimin değiştiğini söylemeliyim.
Agatha Teyze'miz bu kitapta Edgar Allen Poe'vari bir tutumla kaleme aldığı, tüyler ürpertici doğaüstü hikayelerini bir araya toplamış. Klasik kurgularındaki mantık, düzen v.s. unsurları barındıran eserler değil bunlar fakat her biri farklı şekilde insanı dehşete düşürmeyi başarıyor. Herhalde yazarın burada olduğundan daha ruhâni diyebileceğimiz başka bir kitabı yok.
İlk hikaye
Kanatların Çağrısı'yla başlıyor madde dışı âleme olan yolculuğumuz. Çok zengin bir adamın iç dünyasına açılan pencereden gördükleri ve duyduklarının ardından değişen hayatına dair enteresan bir hikaye bu. Tam bir tür hikayesi, öyle ki bu tarzı sevmiyorsanız tahammül etmeniz güç olabilir. Çok yavaş ilerlerken hiç bir şey olmuyor gibi görünüyor ancak arkaplandaki ipuçlarını yakalamaya başladığınızda yazından müthiş bir haz alıyorsunuz.
Kırmızı Işık, Christie'nin hayli bilinen hikayelerinden. Bir tehlike önsezisi üzerine kurulmuş. Yazarın doğaüstünü normalle açıklama çabaları da mevcut bu ve bundan başka birkaç hikayesinde ki, onları da inandırıcı buluyorum. Kırmızı Işık'taki ters köşe kurgusu da ayrıca başarılı tabii. Herhangi bir yanıltmacaya başvurmadan durumu gözünüzün önüne seriyor ama başka bir yönden baktığınız için gerçeği göremiyorsunuz.
Kişilik bölünmeleri, çocuk hayaletleri, tekinsiz evler, ruhsal dönüşümler, doğaüstü işaretler diğer hikayelerin içinde cirit atarken, bazıları polisiye kraliçemizin mizah anlayışından da nasibini alıyor.
Mavi Kâsenin Esrarı böyle bir hikaye.
Radyo yine anormal-bilimsel bağlantısını güzelce kurduğu öykülerinden.
Son Seans, kitabın en trajik bir o kadar da iddialı ve dehşetengiz hikayesi.
Hemen hemen hepsini beğeniyorum ama 12 hikayenin içinde beni en çok etkileyen
Garip Sir Arthur Carmichael Olayı oldu. Adının böyle uzun ve sıradan olmamasını tercih ederdim tabii, mesela Dumanlı Kedinin Esrârı çok daha yakışan bir ad olurdu kendisine. Fakat aniden deliren genç bir adamın, üvey annesi ve nişanlısıyla yaşadığı evde olanlar hakikaten çok enteresan. Kelimeleri seçe seçe yerine oturtarak sonunu da çok güzel bağlamış Agatha Christie.
Dame Agatha'nın hikayelerindeki sukûneti, karakterlerindeki hüznü anlatışını çok seviyorum. Aslında uzun uzun üzerinde durmaz ama birkaç kelimeyle çizdiği, derme çatma, tamamlanmamış görünen bir Japon resmi gibi içinize dokunur söyledikleri. Kanatların Çağrısı bu açıdan da beni fetheden bir kitap.
Polisiye üzerine yazdıklarını unutarak, bambaşka hikayeler okuyacağınızı bilerek mutlaka okuyun diyorum.
.
.
