ROSSHALDE _ Hermann Hesse

Yayın Evi: Yapı Kredi Yayınları
Basım Yılı: Mart 2011
Sayfa Sayısı: 167

'Yağmurlu seher vaktinin ince ince titreşen süt beyazı soğuk aydınlığı..'

Bir roman yazmaktan, sırf acılı arabesk bir sonuç çıkmasın diye kaçtığımı düşünüyorum bazen. Okuduğumda en çok etkilendiğim romanların ortak paydası, derin bir acı ile örülmüş olmaları zira. Rosshalde de, başından sonuna her kelimesini zevkle okumamın haricinde özellikle sonlarına doğru altüst etti beni.

İyi bir ressam olan Veragut, karısı Adele ve iki oğluyla taşrada, ıssız bir bölgedeki Rosshalde malikanesinde yaşamaktadır. Karı-kocanın arasındaki uzaklık içinden çıkılmaz bir hal aldığında Veragut, evden ayrılarak bahçedeki atölyesine yerleşir, düzenli bir şekilde resim yapmaya devam eder. Büyük oğulları Albert annesine, küçük Pierre ise babasına daha düşkündür. Albert'in yatılı okula gitmesinin ardından Pierre'in hastalığı Veragut ve Adele'yi görünürde bir araya getirir..

Hermann Hesse, kütüphanede Alman Edebiyatı okuduğum sıralarda meşhur iki kitabını bitirme şansı bulduğum bir yazardı. Bozkır Kurdu o dönem için çok kafamı karıştırsa da, Siddartha'yı sevmiştim. Genel olarak Hesse'in yalın anlatımı hoşuma gittiğinden Boncuk Oyunu'nu almıştım sonra.

Boncuk Oyunu için müzik nasıl yoğun bir anlam ifade ediyorsa, Rosshalde için de resim sanatı aynı konumda diyebilirim. Tabii kişisel tercihim görsel sanatlar olunca bu kitabı ayrı bir sevdim.

Yavaş yavaş dağılıp insanı saran bir sis gibi, Rosshalde'nin hikayesi de anlatımıyla aynı yoğunlukta seyrediyor. Veragut'un malikanenin geniş bahçesinde gezintileri, atölyesinde çalıştığı anlar, büyük evin ıssızlığı, anne ve babasının iki ayrı taraftan tutup çekiştirdiği Pierre'in küçücük dünyasında yaşadıkları..

Öyle güzel bir kitap ki bu, mekanın ruhunu anlatışıyla şiirsel, kişilerin duygu ve düşüncelerini aktarırken gerçekçi bir hali var. Hesse'i tanımak ve tadına varmak için Rosshalde'yi ıskalamayın derim.