GÜL VE PORSUK AĞACI_Agatha Christie

Yayın Evi: Altın Kitaplar
Basım Yılı: Mart 2012
Sayfa Sayısı: 302

Söz konusu en benimsediğim yazar ve onun tarzıma göre kitapları olunca üzerine kelâm etmek çok güçleşiyor benim için. Agatha Christie'nin Mary Westmacott nâm-ı müstârıyla yazdığı, duygu ve düşünce yoğunluğundaki altı kitabından biri olan Sensiz Bir İlkbahar yayınlandığında hemen okumuş ve çok beğenmiştim. Bu serinin Türkçe'ye çevrilen ikinci kitabı Gül ve Porsukağacı da benzeri bir mutluluk yaşattı bana.

Kitabın ismi İngiliz şair Thomas Stearns Eliot'un Dört Dörtlüler isimli şiirlerinden birinde geçen 'Gül ve porsuk ağacının ânı aynıdır uzunlukta..' dizesinden alıyor. Romanın sonlarına doğru Christie ilk bakışta anlamsız görünen bu cümleyi güzelce açıklıyor tabii.

Bir trafik kazasında kötürüm kalan Hugh Norreys, erkek kardeşinin St. Loo kasabasında bulunan evine taşınır. Kasabaya yakın bir şatoda yaşayan üç yaşlı kadın ve güzel yiğenleri İsabella, civarın diğer sakinleri gibi onu ziyarete gelirler. İsabella, savaştan dönecek olan kuzeni Rupert'ı beklemektedir. Rupert geldiğinde sahibi olduğu şatonun idaresini eline alacak ve İsabella ile evlenecektir. Herşey peri masallarındaki gibi kusursuz görünmektedir fakat.. Kasabaya seçimler için aday olmak üzere gelen savaş kahramanı John Gabriel, genç kızın hayatını altüst eder. İsabella tüm geleceğini değiştirecek bir kararın eşiğindedir..

İsabella bir baş karakter olarak hayli doyurucu ve etkileyici, Christie onu büyük bir zevk ve acıyla betimlemiş ama Hugh'ın yengesi Teresa'nın da bir o kadar önemli olduğunu düşünüyorum kitapta. Yani İsabella düşse, Teresa bir o kadar gerçek. Hugh ne kadar iyi ve anlayışlıysa, Gabriel bir o denli şeytani bir adam. Agatha Christie, karakter dengesini mükemmelen kurmuş diyebilirim.

Gül ve Porsukağacı, hem çok gerçek, hem de masalsı bir kitap. Kraliçenin usta kalemi, bu ikisinin bir arada nasıl örülebildiğine dair çok iyi bir örnek çıkarmış.

Kitabın tek olumsuz yanı var benim için. Salt kişisel tercih olarak, böyle bir kitabın içinde uzun politik konuşmalar geçmeseydi daha memnun olurdum. Ama her halukârda, bu konuda da Christie'nin cümleleri bir başka yazarda olabileceği kadar sıkıcı değil diye düşünüyorum.

Şimdi heyecanla diğer Mary Westmacott romanlarını (A Giant's Bread, A Doughter is a Doughter, The Burden, Unfinished Portrait) beklediğimi söylemem lazım. Agatha Christie polisiyelerini defalarca yeniden okumaktan bıkmasam da onun elinden hiç okumadığım bir romanla tanışmak apayrı bir duygu. Altın Kitaplar seriye devam konusunda umarım çok gecikmez..