Basım Yılı: 2010
Sayfa Sayısı: 76
Zaman zaman yeni isimlerin şiirlerine bakmayı seviyorum. Nilay Özer'in bu kitabı da uzun süre kitaplığımda durduktan sonra kısaca okuyup bitirdiklerimdendi.
Kitapta sadece Sanatoryum şiirini ve Babam İçin Bir Sonsuz şiirinde geçen 'kitapların zifiri ferahlığı' tabirini işaretlemişim.
Etkileyici söz öbekleri, kurşunları peşpeşe boşaltmalar filan hepsi iyi güzel de birbiriyle tamamen uyumsuz dizelerin sürekli arka arkaya gelmesi okurken bir rahatsızlık hissi oluşturuyor.
Nilay Özer'in şiiri hakkında kararsızım, ne çok sevdim diyebilirim ne de hiç sevmedim.
kendime üzülmenin rengini bulamadım
sonbaharın paletinden kayıp düşmüş olmalı
sana geldim bir hasta valizi gibi ağır
s ö z l e r i m a d ı m l a r ı m
beyaz çarşafların şefkatine dolanır
öksürüğünü yutan duvarların iyiliği
ölüm kışa yenilsin çünkü ben de yok
bıraktığın yerden başlamak cesareti
benden saklama günlerin bildiğini
göğsünde yağmurlarla indiğini geceye
söyle, kanıyorum de, nerde sevda kürleri
nerde izimi süren dalgın patika
ışık haylazlığıyla çerçevesinden taşmış
bir kır manzarasına yetmez hapların rengi
sarı da zamandandır sende kırılır belki
ciğerlerime batar bu yaralı camşehir
yine bir elveda için eğilirken gök
gücenik bir şal gibi bir dilek tutar gibi
hiç olmamışsın gibi durur karşımda
yarım kalmış mendiller boş kolonya şişeleri
ölüm kışa yenilsin gülüm bende yok
kaldığın yerden ağlamak inceliği... [Sanatoryum, sf 45]
Nilay Özer'i ilk defa duyuyorum açıkçası yalnız Sanatoryum şiirine bayıldım "kendime üzülmenin rengini bulamadım, sonbaharın paletinden kayıp düşmüş olmalı" çok hoş:) ama dediğin gibi diğer şiirleri birbiriyle alakasız dizelerden oluşuyorsa okur için yorucu... sevgiler:)
YanıtlaSilAslında mana olarak değil de ses olarak uyumsuzluklar var. Tabii ki modern şiir, kafiye vezin falan beklemiyorum ama yine de böyle akıp giderken bazı yerlerde kesiliyor sanki.
SilSanatoryum'da özellikle ikinci kıtayı çok seviyorum :) Yorumun için teşekkürler Erencim, ♥